Kancelaria SRC wygrała dla swojego klienta, duńskiej spółki, sprawę przed Sądem Najwyższym (sygn. akt. II CSK 70/13) w sporze z polskim przewoźnikiem.
Sprawa dotyczyła interpretacji przepisów Konwencji o umowie międzynarodowego drogowego przewozu towarów – Konwencja CMR oraz ustawy z dnia 15 listopada 1984 roku Prawo przewozowe dotyczących odpowiedzialności odbiorcy przesyłki za zapłatę kosztów związanych z przewozem na rzecz przewoźnika.
W precedensowym w tym zakresie wyroku Sąd Najwyższy potwierdził, iż art. 13.ust. 2 Konwencji CMR zawiera regulację dotyczącą odpowiedzialności odbiorcy za zapłatę kwot przewoźnego na rzecz przewoźnika, stąd wyłączone jest w odniesieniu do drogowego transportu międzynarodowego, regulowanego Konwencją CMR, zastosowanie art. 51 ust. 1 polskiego Prawa przewozowego, niezależnie od tego, że artykuł ten zawiera regulację korzystniejszą dla przewoźników.
Co więcej, Sąd Najwyższy potwierdził, iż niezbędną przesłanką powstania na podstawie art. 13 ust. 2 Konwencji CMR obowiązku odbiorcy dokonania na rzecz przewoźnika zapłaty kwot związanych z transportem, jest istnienie w liście przewozowym określenia wysokości tej kwoty. Jeśli zatem w liście przewozowym nie wskazano wysokości kwot przewoźnego to przewoźnik nie może domagać się ich zapłaty od odbiorcy przesyłki.
Zdaniem Sądu Najwyższego przepis art. 13 ust. 2 Konwencji CMR chroni z jednej strony przewoźnika, bo zobowiązuje odbiorcę do zapłaty mu należności, które nie zostały uregulowane przez kontrahenta umownego przewoźnika czyli wysyłającego przesyłkę. Z drugiej jednak strony przepis ten chroni zarazem zasadę bezpieczeństwa obrotu, ponieważ ogranicza zakres obowiązku odbiorcy do zapłaty przewoźnikowi wyłącznie kwoty należności wynikającej z listu przewozowego.
Sprawę prowadzili adw. Łukasz Caban oraz adw. Monika Urbańska.
